Eigen Blik en Makerschap
Periode 1
Opdracht: (49 tekeningen over) RUIMTE
Voor deze allereerste opdracht heb ik 49 keer (een deel van) de ruimte waarin ik mij bevond getekend zonder op het papier te kijken.
Feedback: Ga hiermee verder, neem bijvoorbeeld foto's vanuit vreemde hoeken.
Dat heb ik uitgeprobeerd, toch was ik nieuwsgieriger naar wat ik in mijn eigen ruimte (kamer) kan doen
Selectie van 49 foto's uit experimentele serie over beweging van licht in een ruimte
Extra: Vrije dans in eigen ruimte tussen bed en bureau
Ik heb lang getwijfeld of ik deze opname wilde laten zien, al kan ik nog altijd niet precies omschrijven wat mij tegenhield. Toch toonde ik het, en de reacties verrasten mij enorm:
Het was een sensueel beeld.
Ik was met stomheid geslagen: hoe kan ik dat bij iemand oproepen terwijl ik daar totaal niet op uit was?
Er was verontwaardiging, maar ook nieuwsgierigheid. Want wat nou als ik als man geboren was en ik mij op dezelfde manier uit zou drukken? Zou "sensueel" dan bij iedereen op de tong liggen, of juist een ander woord? Wat moet ik hier als jonge vrouw van vinden, in een maatschappij die de grenzen tussen man en vrouw doen vervagen?
Dit alles vroeg om onderzoek.
Ik bouwde een donkere mini-studio op zolder, wikkelde mezelf in kerstlichtjes en deed mijn eigen Danse Androgyne.
Beoordeling
Ik introduceerde het als een interactieve performance, dit was het plan:
- REFLECTIE -
In de bus terug naar huis na de beoordeling voelde ik een enorme zwaarte. Vreemd dat dat het eerste is waar ik aan denk voor deze periode, terwijl het grote geheel eigenlijk een heel sterk proces is geweest. Misschien was het juist daarom dat de interactieve performance zo'n anticlimax leek: weinig mensen, moeizame discussie en al met al nam het veel meer tijd in beslag dan ik had gewild. Goed, so be it.
Want zoals ik al zei was het proces er één waarin ik mijzelf uit kon drukken en dat dat echt een goed gevoel gaf. Ik vatte de naam van het vak ook op als toestemming om heerlijk eigenwijs te zijn, en daar heb ik van genoten.
.
.
.
Eigen Blik en Makerschap
Periode 2
Opdracht: ALTER EGO
De opdracht was nog niet volledig uitgelegd en ik was al druk aan het pennen. Er waren zo veel dingen die ik had willen doen in mijn leven, ik stond er zelf een beetje van versteld. Genoeg aanknopingspunten, leek het.
En haast alsof ik al jaren op die goedkeuring had zitten wachten begon ik te dansen. Een avond, een ochtend, nog een ochtend... Ik volgde online dance tutorials en danste erop los. Het voelde fantastisch, maar er viel nog zó veel van het lijstje te ontdekken...
Ik zette vier van mijn al bestaande Alter Ego's in kaart. Deze hebben zich over de jaren heen ontwikkeld. In eerste instantie begon ik hiermee om het tekenen van karakters te oefenen. Vanaf daar ontvouwden ze zich als vanzelf.
Hier de profielen:
De week erop lieten we uitgeprinte inspiratiebeelden zien als startpunt:
En een mindmap met als thema "hierna"
Hier begon ik al wat moeite te hebben met de hoeveelheid aan informatie die ik erin wilde verwerken. Na wat mijmeren kwam ik met een verdeling door twee lijnen op het idee om 10 jaar geleden, nu en over 10 jaar in beeld te brengen. Met kleurpotloden begon ik maar ergens en toen ontstond dit als vanzelf:
Deze liet ik zien in de les. Hoewel hij voor mij duidelijk was, bleek dat voor anderen niet zo te zijn. Ook had ik meer op het nu mogen focussen en had ik nu wat ver uitgezoomd.
De week erop gingen we al verder met de volgende stap, maar kwam ik alsnog met een duidelijkere mindmap.
Fysieke les
Terwijl ik mijn verhaal deed speelde dit op het scherm achter mij: links een video van Li Ziqi, een Chinese food-blogger die één van mijn grootste inspiratiebronnen is, en rechts een video van mijzelf, waarin ik haar stijl op mijn eigen manier imiteer.
Hieromheen vertelde ik tussen neus en lippen door dat ik ook sinds het begin enorm veel was gaan dansen, om eens gek te doen wat K-pop choreografieën.
Toen kwam er iets terug waar ik in de eerste periode ook mee bezig was geweest: als kind danste ik veel, toen kwam de puberteit. Naast dat je lichaam verandert en je je geheel opnieuw moet oriënteren verandert ook de manier waarop de wereld naar je kijkt, en dans was daarin het meest confronterend.
Nu kwam het echter weer terug, en vond ik het plezier juist in het feit dat er niemand keek (ook niet via een camera).
Dat leverde uiteraard een paradox op, want ik moest vroeg of laat beeld laten zien.
Ik moet.
Toen dacht ik mezelf pas helemaal vast.
Ik moet.
Diep in mijn frustratie maakte ik deze dialoog op een spread van twee krantenpagina's.
Later bekeek ik de documentaire van David Attenborough en liet ik de gigantische knoop dat mijn proces was geworden voor wat het was om verder te gaan met klimaatactivisme.
Ik realiseerde mij namelijk dat een grote reden waarom ik maar niets uit mijn handen kreeg was omdat ik geen materialen wilde verspillen tenzij het echt goed doordacht was. Ik wikkelde een stoel in met groene draad, pakte alle pennen en stiften die nog over waren gebleven van mijn jeugd en verspilde erop los.
Maar de tijd was op.
Ik moest het laten voor wat het was en er op één of andere manier een eind aan breien.
Verzameling van alle Dachtboekfragmenten over dit project:
Beoordeling
De verbeelding van mijn proces:
- REFLECTIE -
Houd je vast...
Want, mijn hemel, wat was dit een heftige opdracht. Geheel door mijzelf, uiteraard. Pas achteraf kan ik inzien dat één van de grootste dingen die mijn tegenhielden was dat ik de onmogelijke eis stelde dat het allesomvattend zou moeten zijn.
Daar kun je natuurlijk op wachten tot je een ons weegt, en dat heb ik ook gedaan.
Tijdens al dat wachten draaide mijn hoofd overuren. Ik lag er wakker van, schreef erover in mijn Dachtboek, praatte erover met anderen, probeerde dingen uit, maar niets maakte mij los. Ik kon niet eens bij dat gevoel van vastzitten komen om er beeld van te maken, zo vast zat ik. Allemaal door mijzelf.
De eindvideo verbeeldt dan ook alle alter ego's; alles wat had kunnen zijn. De één maakt een koprol en vliegt in alle vrijheid, de ander staat maar wat te turen, en een ander struikelt keer op keer opnieuw.
Hoe kan ik in het vervolg dat plezier dat ik in het begin zo makkelijk had gevonden vasthouden? En durf ik het aan om geen hoge eisen te stellen?
.
.
.
