beni de kendisiyle gri kılan bu tiksindirici gerçekliğin çok ötesinden, hırsından kaldırım patlatan nefesleriyle yola çıktı binlercesi. geliyorlar kabullendiğimiz her endüstriyi göğe uzandırmaya, bence utandırmaya. gözleri kırmızı onların da bekleyişten. ben ise yarısı metal, yarısı sahtelikle yıkanan bu ovanın gölgelerinden birinde saklanmış bekliyorum işareti. beni mutlu edecek tek şey, bu sözcük taşımayan çılgınlığa şahit olmak olacak. köklerden birinin de benim göğsümün kafesini parçalaması ihtimali süslüyor şehir gezmelerimi. ancak biliyorum ki bunu gözlerimde haz dolusu eskitmeme sebep olan her ne haltsa, bu afetin de önüne bir set çekecek ağaç-keser makineleriyle. tüm nefret, kursaklarında kalacak onların da ben gibi. intikam naramız beldeyi salladığıyla kalacak, süpürüldüğümüz rögar kapaklarından denizin dalgalarına kavuşacağız kıyılarca.