asteriscus*

2018

Ölüm olgusu, bütün insanlığın doğum ile birlikte, ittifak ettiği tek gerçekliktir. Ölümsüzlük fikri ise, ruh-beden ilişkisi hakkındaki bilimsel ve felsefik tartışmaların merkezindeki problematiklerden biri olmuştur.

Platon’a göre, ruh ile hayat bir bakıma eşdeğerdir. Ruh, kendi kontrolündedir ve kendinin kaynağıdır. Ruh, bedenden önce vardır, sonra da var olmaya devam edecektir. Aristo ise, ruhu, bedenin bir formu olarak görmektedir. Ruh, bedensiz var olamadığı gibi, bedenin yok olmasıyla ruh da var olmaya devam edemez.

David Eagleman’ın 2009’da yayımlanan Sum: Forty tales from the afterlives (Ve... Sonraki hayattan kırk öykü) adlı kitabı, ölümden sonra insanlığı nelerin beklediği sorusuna, yazarın hayal gücünün verdiği cevapları barındıran kısa öykülerden oluşmaktadır. Bu hikayelerden biri olan “Metamorfoz”; insanın üç ölümü olduğunu ve sonuncu ölümün bireyin isminin son kez telaffuz edildiği an olduğunu anlatır. Bunun nedeni ise, bir bireyin artık var olmadığı bir yerde bile hala başka insanların zihinlerinde, yaşamaya devam etmesidir. Ancak, burada can alıcı nokta, yaşamının kontrolünün bireyin elinden alınmış olması, tüm kontrolün bireyi tanıyan insanların eline verilmiş olmasıdır.

Hem bir lütuf, hem de bir lanet olan bu “ölümsüzlük”, insanlar ile birlikte yarattıkları eserlere; sanata, müziğe ve edebiyata da aynı şekilde yansır. Bir kitap her bir okuyucusunun algısına göre farklı farklı şekillenir, aynı kelimeler farklı çağrışımlar yapar.

Anlatılanlar zihinlerde sübjektif bir şekilde görselleştirilir ve başka metinlere referans olunca ise parçalanır. “asteriscus*” işi, kitabın içinde sıkıştığı bu ölümsüzlük kapanını, insanın sıkıştığı benzer bir kapanı anlatan bir hikayeye eklediği yanlış referanslar ve manipülasyon yaratan kelime açıklamaları ve subjektif görseller ile ortaya koymayı amaçlar.